Kristin fekk bonden

Og så var reisa over for meg!

Rolf valgte Kristin. Eg er heilt sikker på at det var eit rektig valg. Eg har under heile denne reisa vore usikker på om Rolf var karen for meg. Det er veldig vanskeleg undervegs å halde orden på følelsar og ta rektige valg. Det har vore spesielt vanskeleg siadan Rolf ikkje har greid å vise meg om han var interessert eller ikkje. Han var ein koseleg og grei kar. Men det er ikkje det ein ser etter i ei prosess som denne. Så at Rolf valgte Kristin var heilt greit for meg.

Etter valget der Rolf sendte Liv heim og bare Kristin og meg var tilbake på garden, blei stemninga veldig meir alvorsam og tung. Me visste begge at det gjekk mot slutten og det endelege valget. Det blei også til tider litt dramatikk. Dette gjorde sitt til at eg vurdera alvorleg om det var dette eg ville.

Etter at me to blei att var det liksom slutt på futten og moroa. Me var slitne alle saman. Me skulle ha date med Rolf. Eg fekk ein overraskande picknikk ved Vannsjø. Koseleg det. Men deg trur ikkje bonden nokon gong i løpet av alle dagane me var saman evna å spørje noko særleg om meg som person eller om mitt liv. Det var ganske rart. Dersom du skal lære eit menneske å kjenne så vil det vel vera naturleg å få litt informasjon. Dette stussa eg ofte over. Men, men.

Etter picknikken vart eg og Kristin haldne frå kvarandre. Så det blei ein tung og slitsom sistedag av innspelinga. Crewet gjordet så godt dei kunne for å gjera tida kortare og syte for at me hadde det så bra som mogleg. Eg vart kjørt vekk frå garden og sat i ein varebil med ein hyggeleg ung ansatt som diskuterte reisemål med meg. Me åt bananer og drakk kaffe frå pappkopp. Etter ein times tid i bilen på eit industriområde i Vestby ringde dei frå  produksjonen og ga klarsignal til at nå kunne eg koma tilbake og opptak starte. Klart det var slitsamt og nervøst å tenke på om ein blir valgt eller ikkje. Uansett om ein ønsker å ikkje bli valgt. Vel tilbake på garden sto Katarina og tok i mot. Ho er profesjonell og prata meg roleg ved å gje komplimenter og anna smalltalk. Så var det å skride ned til benken og Rolf framfor kornåkeren. Blir det meg? Eg var utruleg nervøs. Men skjønna fort når han prata at det ikkje var meg som skulle på tur med bonden. Så det var ein usigeleg lettelse når det heile var over og opptak ferdig. I ein sik situasjon er ein veldig prega av å ha blitt valgt vekk. Eg tenkte vel bare yes, nå skal eg endeleg heimatt. Godt at eg ikkje blei valgt trøsta eg meg med. Eg gleda meg verkeleg på Kristins vegne. Ho hadde fleire gonger gjeve utrykk for at ho hadde følelsar for Rolf. Og så bra då at det var gjensidig.

Eg måtte sjølsagt filme enda litt før eg fekk drassa kufferten i bilen og spinne ut frå garden. Nå var det bare ein ting som gjaldt. Det var å koma meg heimover og informere barna. Dei var svært forsitkige og veldig opptatt av om eg var veldig skuffa. Det var eg ikkje. Eg tenker på at det hadde vore veldig tøft dersom eg hadde hatt følelsar for Rolf og blei «vraka». Samtidig så var eg veldig klar over at å delta her var også at eg kunne bli skuffa.

Nå gleda eg meg bare til å koma heim til mitt fine hus, reine seng og ikkje minst bikkjene mine. Innspelinga var ferdig fyrste veke av ferien min. Og nå venta tre nye veker med ferie og latmannsliv. Det var sommar, blomstring, familie og hageselskap som venta. Eg hadde ikkje bruk for psykolog, eg hadde ikkje nokon følelse av tristhet for ikkje å ha skaffa kjærast i denne omgangen.

Og så gjekk tida. Glømt var innspeling og TV program heilt til det blei sendt kvar veke frå september med episodar. Og det har vore utruleg fin reise  å vera med på. Eg møter mange som synes at dette må ha vore tøft. Så tøff du er som torde dette. Slik ser ikkje eg på det. Det einaste negative som kunne skje var jo at eg ikkje fekk kjærast gjennom denne serien. Men kanskje ventar det ein ein anna stad for meg. Kven veit.

Uansett så gler eg meg til å sjå episoden der Kristin og Rolf skal på tur. Og så gler eg meg til at alle me 10 friarane skal samlas og le og fjolle om korleis det var å vera med i Jakten på kjærligheten 2017.

Dette kan anbefalas. Ser dei er klare på TV2 med å finne bøndar til neste sesong. Eg nemnde i starten at eg aldri har sette denne serien før eg sjøl blei med. Og eg trur neppe det blir noko eg ser på i seinare sesongar heller. Det for halde med dette.

Men eg må få takke Rolf for at han åpna garden sin og inviterte meg dit. Han er ein kjernekar og fortjener verkeleg ei flott dame.

Men nå lovar eg å ikkje blogge så mykje meir om Jakten på kjærligheten.

Takk for følget og bli gjerne med meg vidare i kvardagslivet mitt her på bloggen.

Kanskje blir det ein kjærast med her og etterkvart? Ja kanskje er det nokon rett rundt svingen?

 

 

 

Og så blei tre til to

Ei veke til!

Eg trong ikkje pakke kufferten i dag heller. Det var Liv som måtte dra og ta med seg sine gule gummihanskar heimatt. Eg kjem virkeleg til å savne Liv for eg og ho har blitt svært gode venner. Ho var ei skikkeleg real jente. Kanskje litt beskjeden. Og ikkje så lett å koma til når alle me andre skravlebyttene set i gang. God tur heim Liv.

I kveldens episode har me fått sett litt av kvart. Den fine familien er reist heimatt og me friarane ståkar på. Bonden gjer sitt beste. Men han greier ikkje vise oss kven han eventuelt har i sikte. Og for Kristin flyt det over….

Eg hadde fine dagar. Rolf bydde meg med på tur til Son.

Son er ein av mine favorittar langs Oslofjorden. Eg budde som eg nemnte tidlegare 25 år i Vestby kommune. Og i Son har eg og familien vore ofte. Eg hugsar at 1. mai var me alltid i Son og såg på toget og så fekk barna årets fyrste softis. Her har eg vore på  mange flotte kunstutstillingar, vore på konsertar. Eg hugsar tenåringsjenter som eg fylgde på Bonnie Taylorkonsert. Åge Aleksandersen har eg høyrt  her. Og Jonas Fjeld. Dette er mange år sidan. Men minna er der.

Så då fekk eg bonden for meg sjøl ei stund. Og dei andre jentene var vel ikkje akkurat fornøgde med at me to for avstad. Kristin visa tydeleg at ho ikkje likte at eg fekk tur med Rolf. Sjalusi er jo ikkje ein veldig flatterende egenskap.  Men nok om det. Rolf spandera softis og me fekk ei koseleg stund på brygga. Fortsatt er eg veldig forvirra om Rolf er interessert i ein kjærast. Men, men. Detei jo drama når Kristin tok kniven på strupa for Rolf i dag. Kristin kjenner at det er noko følelsar for han. Eg er vel kanskje ikkje der akkurat. Men det kom vel tydeleg fram at han likar Kristin veldig godt. Dette er noko av overraskingane for oss andre. Ingen veit kva bonden har snakka med dei andre friarane om. Så mykje kan skje.

Valget er alltid ei påkjenning. Me vil gjerne bli. Men eg trur ingen av hadde noko trygghet på me var ein av dei som fekk bli. Så når Rolf spurde om eg ville bli med vidare var det bare for meg og takke ja. Glede. Men på den andre sida var det leit å miste Liv. Men me to møtes att. Veldig flott å knyte ny kjennskap.

Ja då er det meg og Kristin att!

Floghavre, klining og kanskje svigermor?

Mange har nok venta på at det skal bli litt action på garden i Hølen. Og det var nok store forventningar til denne veksa episode av Jakten på kjærligheten.

Det var vel ganske uskyldig det heile. Det som eg lika med denne dagen var å vera ute i åkeren og finne floghavre. Og sjølsagt fekk me eit langt foredrag om floghavre av Rolf. Ja, ja, det er kjekt å kunne hvis ein blir bondekjerring på korngård.

 

 

Me hadde det veldig moro denne dagen under innspelinga. Været var flott. Og kan det bli vakrere enn ein stor kornåker i sommarvær. Og Rolf var i storform. Kyssingen var flott. Ein blir aldri for gammal til å leike.

http://www.tv2.no/underholdning/9450955/

Og så var det flotte familien da. Mamma var ei fantastisk dame godt over 80 år. Heile familien tok oss i mot med åpne armar. Det var iallefall ikkje eit negativt møte. Så det er eit stort pluss på vektskåla. Og mor ville absolutt anbefale sønnen.

Kvelden var kjempekoselig. Etter kvart flytta me inn i stoga. Der var det ikkje så mykje plass. TV teamet tek stor plass. Og for å få filma rundt bordet måtte tre sterke menn flytte den megastore lysekrona over bordet. Så filming er litt av kvart.

Eg hadde ein veldig fin dag, det er kanskje eit potensiale her………

Noko anna. Det er artig og å følge dei andre friarane. Ser at fleire er litt frustrerte over situasjonen dei er i. Finn liksom ikkje ut om det er eit utgangspunkt for eit forhold.

Til neste veke blir det nok meir alvor. Og Kristin stiller krav. Og tre skal bli til to.

 

 

Jaktsesongen er forlenga med ei veke

Så blei eg bedt med ei veke til. Ja det seier eg ikkje nei takk til.

Det er jo nokre månader sidan me spela inn desse episodane. Det er derfor ikkje lett å hugse kva som skjedde heile tida og i kva for ei rekkefylje. Men det minnar TV2 meg på kvar måndag.

I kveldens episode har me kosa oss i strålande sommarvær på den fine garden til Rolf. Dagane har gått og me blir meir og meir husvarme og gode venninner. Me har spela dart. Konkurranseinstinktet blir drege fram. Alle vil gjerne bli den beste. Ingen likar å tape. Og slik er det vel med utstemminga også. Ingen vil heim. Men om det er for å kapre bonden eller om det er for det har vore så hyggeleg. Ja, det er ikkje noko svar for meg på det etter denne episoden heller.

Det blir litt hektisk ein morgon rundt frukosttider. Kristin tok for seg Rolf og ba han snart begynne å vise nokre følelsar for damene. Det går ikkje å bare snakke om skurtreskar og havre. Rolf er ein gentleman og behandlar all likt. Men det er ganske frustrerande for friarane. Etter at Kristin hadde gjeve klar beskjed om at dette ikkje var greit, og at me friarane hadde bydd på oss sjøl han nå verkeleg skjerpe seg eller så var nokon av oss usikre på om det var vits i å fortsette. Rolf kom og ba meg på ein liten prat. Vil du reise hjem? Nei det vil eg nå ikkje. Men eg la ikkje skjul på at eg var like frustrert som Kritin over oppførselen og mangel på hint om han i det heiletatt var interessert i nokon av damene.

Og som de ser. Me er fortsatt på garden. Ewa måtte forlate oss. Og det var leit. Ho var et muntrasjonsråd. Trillande latter i tide og utide. Det kjem me til å savne. Men nokon måtte reise og denne veka blei det Ewa.

Som TV2 visa i eit lite klipp blir det i åkeren det skjer neste veke. Og for alle oss friarane si skuld håpar eg Rolf trår til å visar litt følelsar.

Eg synes dei unge gutane var skikkeleg fine til å by på seg sjøl i kveldens episode.

Men kjær venner: fylg med neste veke også.

Kvart barn er ein moglegheit

For oss som jobbar med frivillighet er søndagen i dag ein viktig søndag.

50 innsamlingsbøsser er delt ut til velvillige bøsseberarar i vår kommune. Og frå kl 13 er dei på vegen. Då håpar eg at de som får besøk tek vel imot bøsseberararen. For kva er vel viktigare enn barna? Og i år er det barna det dreiar seg om. UNICEF jobbar over heile verden.

I dag er det slik at eit av fem barn i krigs- og konfliktområder står uten skulegang. Når barn i krig og konflikt ikkje får utdanning, står eit heilt lands framtid på spel. Årets TV-aksjon skal gje skulegang og håp til barn i Colombia, Mali, Syria, Pakistan og Sør-Sudan. UNICEF jobbar hardt og målretta for at barn ikkje skal få øydelagt framtida på grunn av vaksnes kriger og konflikter.

I Syria er halvparten av alle syriske barn på flukt frå krigens grusomheter. 10 millionar barn står heilt uten skulegang. To tiår har råka skulesektoren. UNICEF skal via TVaksjonsmidlane gje utstyr til 230 000 elevar, bygge opp att 800 klasserom, gje lærarane undervisning.

Colombia har vært prega av borgerkrig og interne konflikter i meir enn 50 år. I dag har ein av fem unge i Colombia verken jobb eller skuletilbud. Med årets TV-aksjon skal UNICEF bidra til å skape trygge læringsmiljøer og gje lærarane og rektorar teknikker til å minimere konfliktnivået. TV-aksjonsmidlane skal også gå til å identifisere områder med landminer og drive opplysningsarbeid for å forhindre at folk blir skada og drept av miner og eksplosiver.

Sør-Sudan har vært herja av borgerkrig sidan 2013. 51 prosent av barn i skulealder får ikkje utdanning, og Sør-Sudan har med det verdens høgaste andel barn som ikkje får gå på skule. Klasserom er overfylt, det er mangel på undervisningsmateriell, og barn har ikke tilgang til reint vatn eller toaletter.  Med midlane fra årets TV-aksjon skal UNICEF få 24 000 barn tilbake på skulen, utdanne 1100 lærere og gje 90 skular og lærestader, leiker og rekreasjonsutstyr.

Nord i Mali står meir enn 300 000 barn mellom 7 og 15 år utan skulegang.  TV-aksjonen vil gjere UNICEF i stand til å gje skuleutstyr til 100 000 barn, rehabilitere 25 skular, gje 1000 lærarar opplæring i psykososial støtte og til å gje 400 skular solcelledriven interaktivt undervisningsopplegg.

Pakistan er landet med høgast andel barn utafor skulen i Sør-Asia. Målretta angrep på skular og pågående konflikter som sender mange på flukt, er blant årsakene til at barn mistar skulegang. Med TV-aksjonsmidlane skal UNICEF gje 15 600 barn i kriseområder tilgang til læring, trene 520 lærere og opprette 520 lokale læringssentre.

 

 

Sjøl skal eg ut å kjøre med bøsse i dag. I denne grisgrendte kommunen er det mange vegar og krokar som skal ha besøk. Eg er heldig å ha med meg ein kjentmann for det er ikkje bestandig lett å finne fram i dei grendene ein ikkje er kjent.

 

Banken er som vanleg åpen og tek i mot og tel opp alle pengane. Her er det gulrotkake og kaffe å få. Ordføraren kjem ein tur for å fylge med og prate med folk. Så dette blir ein fin dag.

Eg seir tvi, tvi og lykke til.

 

 

Cowboyboots og sommerkjole. Det er Jakten på kjærligheten det

 

Ingen måtte reise heim i denne vekas episode av Jakten på kjærligheten  i Vestby.

I kveld har me dansa og ledd. Kosa oss på tur langs vakre Hølenselva. For meg som har budd i denne vakre kommunen i meir enn 25 år var det eit hyggeleg gjensyn med gamle stiar. Når  barna mine var små og sommaren bare var varm og god, ja då var ferien vår å dra på badestrendene langs Oslofjorden i Vestby kommune. Og det var menge perler på denne kyststrekninga. Me var i Hvitsten, Kroken, Emmerstad og Son. Ungane var kvithåra og mørkebrune heile sommaren. Livet var enkelt då. Mødre var heimeverande og tok seg av barn og hus. Nokon av oss var heldige og disponera familiebilen ein dag i ny og ne. Det var ikkje to bilar i familien den gong. Og nokon av oss hadde menn som jobba heile sommaren. Men den som hadde bil leste inn nabokvinner og barn. Me kjørde gjerne to turar. Så låg me på stranda heile dagen. Me fylde kjølebagar med saft, brødskiver og anna godt. Eg ser tilbake på denne tida som ei av dei beste i livet.

 

I kveldens episode skulle eg by litt på meg sjøl tenkte eg. Ein kan ikkje forbli heilt anonym i ein slik serie. Eg elskar musikk og dans. Er inga danseløve eller sangstjerne. Men eg dansar ofte på stovegolvet med meg sjøl og drøymer meg litt bort. Ikkje alle er så heldige å ha ein å danse med. Så nokon kjenner seg kanskje igjen?

Musikk er ein del av min dagleg vitamininnsprøyting. Eg har musikk på soverommet, TV stova, kjøkkenet og i bilen. Som bygdejente med ungdomstida på siste halvdel av 60talet var countrymusikk ein vesentleg del av ungdommen min. Og det er musikk eg fortsatt gjerne høyrer på. Så når eg skulle finne på noko individuelt i episoden måtte det bli noko med musikk. Men eg hadde gitt ei av ungane ein lovnad når eg skulle vera med i programmet: «Lov at du ikke synger på TV mamma!» Altså tydeleg ingen sangdiva dette her. Sjøl om eg gaular dagen lang. Så då blei det dans då sjøl om eg ikkje er danseløve.  Eg har aldri dansa linedance før nesten. Så det blei liten tid til å øve. Eg fann fram på Youtube og sette igang. Enkel trinn. Det enkle er ofte det beste.

Men litt utstyr måtte også til. Så eg kjenner ei av linedancestjernene i bygda. Berta. Eg ringde og atter ein gong laug eg på meg at eg skulle i jentefest og overraske med et linedancenummer. Kanskje ho hadde ein hatt og boots å låne bort. Og ja det hadde ho. Dagen etter stod Berta på kontoret. Eg sukka og sa det var venskeleg å lære noko dans på så kort tid. Berta kasta jakka og me sette i gang øvelse på det vesel kontoret med døra igjen.  Og slik blei det denne dansen. Heime foran speilet i gangen blei det opptreden fleire kveldar med Dennis og Dina som publikum. Og dei synes eg var fortreffeleg. Til slutt tenkte eg at det blir som det blir. Og det blei det jo og. Jentene var i allefall overraska og ville gjerne dansa meir. Moro. Men bonden som hadde skrytt litt på seg at musikk og dans var ein viktig del for han, var vel ikkje så interessert kanskje? Eg fekk nå kjenne litt på armkroken til Elton Johns Nikita da. Og så hadde me det veldig moro. Det skulle jo vera ei overrasking for bortsett for produsentane. Og dei hjelpte til og styra på. Mykje lærde eg om musikkrettigheter oa. Musikken eg valde måtte vera blant dei låtane TV2 har rettighetar til å spela på TV. Og det fann eg.

Med litt meir tid til overs er linedance noko eg gjerne gjer meir av saman med andre. Er det nokon her i bygdi som vil vera med kan me få til ein kveld i veka her i Seljord. Ta kontakt! Humøret stig når ein dansar og har fin musikk.

Hølen. Bildene er lånt

Turen langs elva blei fin. Bonden gjekk bak oss til tider og bedømde baksida til friarane. Mi bakside kan eg ikkje få gjort noko med hvis eg ikkje skal sprøyte inn noko botox eller lignande. Det har eg ingen tankar om å gjera. Så det får nå bli som det er. Det heile var meint i ein humoristisk tone frå bonden og me tålte dette godt.

Det blei atter ein flott dag på garden til Rolf. Rolf er gjestfri men slit litt med flørtinga. Han vil så gjerne at alle skal ha det hyggeleg.
Neste veke må ein av oss reise heimatt. Det kan bli meg sjøl om eg gjerne blir med vidare. Men eg må nok innrømme at eg er usikker på kvifor eg vil vera med vidare. Er det pga Rolf eller er det konkurranseinstinktet? Tida får vise.
Fylg med kjære venner!

Jakten på kjærligheten – Flørteuke på damenes gård

Å dra på ferie er alltid litt planlegging på forhånd. Bikkjer skal passas, hagen skal vatnas og blomster ornas slik at dei kan klare seg ei veke uten stell. Og denne gongen var det ikkje ein vanleg ferie. Nei det var TV opptak. Og då vil ein jo sjå best mogleg ut. Pakke dei rette kleda. Forberede seg godt. Travelt.

Når eg fekk beskjed om at eg var invitera av Rolf til gardsveke var det sjølsagt stas. Men og litt pes. Men ingenting «kjem ta seg sjøl» som Vømmøl syng. Mange månader tidlegare hadde eg sagt ja takk til å bli med på Wrightegården på John Fogarthykonsert. Kjempedyr bilett. Hadde gleda meg til det. Me skulle samlas på hytta til ein av jentene og så ha ei hyggeleg helg i tillegg til fin konsert. Og konsertsøndagen var då brått dagen før mi gardsveke hos Rolf. Eg måtte atter lyge på meg ei årsak til ikkje å bli med på weekendturen. Men stilte opp på konserten. Fekk nok ikkje ordentleg konsertopplevelse då det kribla litt i magen for veka som skulle koma.

Men ut på vegen tidleg måndagsmorgon. Og adresse Hølen. Etter avtale med TV2 og produksjonseslskapet skulle eg kjøre mot garden, men parkere og vente på klarsignal for å kjøre inn. Her skulle me koma i tur og orden for dilming og regissering. Eg må sei eg følde meg som ein idiot når eg midt på dagen kjørde opp ein gardsveg og parkera i skuggen (det var steikande sol denne julimåndagen og veldig varm) med nokre hus på begge sider av vegen. Der blei eg sitande gangske lenge før eg fekk klarsignal til å kjøre opp mot Damnes Gård (navnet på garden til Rolf). Eg las Damens gård og tenkte: Du verden han har humor og sjarm denne mannen!

Men eg crusa inn med nyvaska bil og full av entusiasme. Eva hadde kome før meg. Og ho hadde med seg litt deilig drikke som blei servera på terrassen. Og Rolf klemde og tok i mot oss damene etter tur.

Nokon måtte dele rom då huset ikkje var veldig stort. Som det sosiale vesenet eg er meldte eg meg rask til å dele rom. Og Liv blei med. Så me to damene flytta inn på soverommet til Bonden. Han sjøl hadde gjort seg ei seng i leikarhuset. Og der var det ikkje akkurat veldig koseleg. Men me sov godt. Det er sikkert ganske rart å få fire driftige kvinnfolk i hus. Me sjekka sjølsagt badet, wc, kjøkken og anna. Er det reint? Må me vaske? Ja, de kan tenke dere. Litt fnising og tising blei det sjølsagt.

Garden låg nydeleg til med kornåkrar i alle retningar. Eg har budd i Vestby kommune i 25 år då barna var små, så eg er rimeleg godt kjent. Til forskjell frå småbruket og fjellbygda eg er vaksen opp i er åkrar og kollar så langt auga kan sjå i Folloområdet. Lettdreven gardar og store gardar i forhold til det eg er vant til.

Ein nydeleg plass var det. Tunet var fint og velstelt og stabbur og småhus, låve og redskapshus. Traktor på traktor. Her mangla ingenting.

Og som de veit, Rolf er eit rivjern. Han har egen gard, men forpaktar jorda til fire andre gardar. Og i full jobb i tillegg. Korleis kan ha få tid til dame? Og han snakkar om flørteuke. Synes vel ikkje det blei så mykje flørting da. Ja, ja, det vil tida vise. Nå skulle iallefall me damene kose oss og prøve å finne ut om bonden var noko av interesse.

Ellers så må eg sei det er ganske interressant å vera TVkjendis i ei lita bygd som Seljord. I forrige veke kom eg innom på kjøpesenteret vårt ein ettermiddag etter arbeid. Utafor kaféen sat ein gut i tenåra. Eg kjenner godt bestefar og bestemor hans. Han kikka veldig på meg og sa hei i det eg passerte. Eg smilte og svara hei tilbake. Då spurte han: Kva heiter du? Eg sa namnet mitt og han lyste opp og sa: Er det du som er med i Jakten på kjærligheten? Eg kunne bekrefte det. Og han lyste opp. Eg prøva å få til ei samtale om andre ting og lurte på kva han gjorde her. Jau, han selde lodd. Eg lova å koma innom når eg hadde vore i matbutikken og teke ut kontanter. Då skulle eg kjøpe lodd. Når eg kom tilbake var tre gutar til på plass med loddboka. Guten eg hadde snakka med dulta i dei andre og sa: Der er ho! Der er ho! Dei smilte og lurte på om det var meg. Ja det var det nå. Den fyrste spurde: Korleis er bonden? Kva heiter han? Er han hyggelig? Er det moro? Ja kunne eg svara til alt sammen. Men eg spurde kva er det de sel lodd for. Jau det var UNICEF. Så bra seier eg. Kva kan eg vinne? Det var litt usikkert. Men iallefall ei fruktkorg. Eg synes det var flott. Kjøpte lodd og sa at då håpar eg å vinne fruktkorga. Då kom det kjapt i fullt alvor fra den eine fine guten. Ja. Og da må du dele med Rolf. Og nå skulle  dei iallefall fylje med vidare. Ja slik er det å vera kjendis i Seljord.

Og Seljord er ein flott stad å bu. Her får ein alt ein treng: Her er det så greit å handle. Butikkane har det meste av det eg treng. Eg treng ikkje reise noko anna stad for å fornye meg. Eg er nok også meir enn gjennomsnittet interressert i klær og utstyr. Så eg besøker butikkane ganske ofte.

Nå sist veke var eg på Tveitan. Der fann eg ei flott cordbuske. Moro at cordfløyelen er tilbake. Så i morog skal eg tre på meg grå buske og grå genser. Det blir bra.

I tillegg til lekre dameklær er det godt utvalg av garn i 2. etg. Eg strikkar mykje så eg er ein hyppig garnkunde. Og så har dei verdens beste ekspeditrise.

 

Så Seljord har det meste.

 

 

Jakten på kjærligheten fortsett for meg!

Juhu!

Då blir det gardsferie på meg. Gruppedaten var artig. Litt musikk og konkurranse, ja då er me i godt modus. Jentene var spente på denne dagen. Me hadde nå kome fram til 4. dagen me var samla og etterkvart var me blitt godt kjent og hadde det moro sammen. Me gløymde innimellom at me var konkurrentar. Me skulle jo gjera inntrykk på bonden. Me var ikkje på Hoel gård for å feriere. Men det glømde me av og til. Regissørane var flinke til å minne oss på dette for dei såg at me kanskje var litt «laid back». Det gjekk jo veldig klart fram av denne episoden at me som hadde levd ei stund var meir reserverte og utrena i å flørte enn ungdommen. Bonden var vel heller ikkje ein storflørtar han heller. Men det kjem kanskje meir etter kvart.

Som de såg så hadde Rolf pynta opp og servera godteri og drikke med Mjøsa i bakgrunn. Eg elskar søtsaker, så dette var ein god start. Litt aleinetid fekk alle friarane med bonden. Men det er ikkje bestandig så enkelt å vita kva ein skal fortelje om seg sjøl, eller kva ein lurar på om den andre. Under normale omstendighetar kjem jo slike ting litt etter litt etterkvart som ein møtes. Men Rolf fortalde ganske enkelt og greit at han lika meg veldig godt. Så då så. Eg ser nå på TVopptaka at eg er ganske stiv i maska. Er nok ikkje heilt varm i trøya ennå.

Quiz er moro. Og Rolf hadde laga ein fin musikkquiz. Han dela ut kirsebær i hytt og pine til den som greide svara rett. Og at bonden eingong på 60-talet var DJ! Ja, kven hadde trudd det.vEg er veldig glad i musikk. Så dette var også midt i blinken for meg. Men nå gjaldt det å vera kjapp i replikken. Eg fekk meg nokre kirsebær i koppen. Og litt dans blei det, sjøl om bonden ikkje akkurat imponerte oss med dansen sin.

Innimellom alle opptak og alle folka rundt ein (det yrde som ei maurtue på Hoel gård) stelte vertskapet på Hoel gård veldig godt med oss.  Lunsj, kaffe, pledd når me fraus. Ja ingenting mangla. Det var nesten som å vera på eit seminar i fine omgivelsar.

Men det var også små intervju heile dagen med spørsmål om hva føler du nå? Er det litt kjærlighet her? Og kven kan svare på slikt etter nokre kjappe møte? I dag er det ikkje mogleg for meg å hugse kva eg har sagt og svara på mange av desse intervjua.

Som dagen før blei det trykkande og straks alvorleg når me kom til avstemminga og Katarina kom for å høyre korleis me hadde hatt det og kva Rolf hadde kome fram til. Alle ville gjerne vera med vidare. Ingen hadde lyst å gå ut allerede nå. Men to til måtte reise. Og det blei ikkje meg! Det blei Astrid og Heidi. Skulle gjerne hatt med desse glade jentene til garden.

TV2 sitt bilde

Sliten og glad lasta eg inn i bilen og susa heim til Seljord og bikkjer. Eg takka snille venninner for hundepasset. Den eine som ikkje visste noko om opplegget mitt lura på korleis kurset hadde vore. Eg måtte jo finne unnskyldning når eg skulle vera borte i ei heil veke. Eg følge meg som ein kjeltring som laug på meg eit kurs på Hedmarken.

Tilbake på jobb var det travelt og andre ting som opptok meg. Men innimellom alt anna, bla ein tur på Møsvatn for alle frivillige,  planla eg hundepass, vatning og stell av hage og mengder med blomster når eg var borte, garderobe til TV opptaka og sommarferie i denne perioden. Om to veker var det å suse avgarde til Hølen i Vestby kommune. Og ha kufferten fylt med passande klær.

Døtre heia på mor. Tenk om det blir deg mamma? Vil du ha Rolf? Er han mannen for deg?

Mange spørsmål dukka opp. Dei var det ikkje mogleg å ha svar på dette tidspunktet. Men hvis ein ikkje vågar å satse og gje av seg sjøl, ja då blir det aldri gevinstar heller. Og gammal som eg er,  har eg hatt mine ting, og var fullt klar over at eg kunne fort bli sendt heimatt. Men eg gleda meg verkeleg til å bli meir kjent med Rolf og å sjå korleis det såg ut i heimen. Eg er ganske oppteken av interiør og hus. Og likar at ting er på stell. Rot og griseri er ikkje noko for meg. Eg legg merke til dei fleste detaljar. Så tenk om det ser heilt forferdeleg ut i heimen der? Er det reint og ordentleg på kjøkkenet? Og korleis er Rolf i sine heimlege omgivelsar. Og kva med dottera hans? Ville ho vera ok? Alt dette skulle eg få greie på om bare nokre dagar.

Sommarfuglar i magen var det, men om det var pga Rolf eller om det var spenninga over det som skulle skje? Det visste eg ikkje då. Og for å få sjå korleis dette går må de nødt til å fylge med neste veke.

 

 

Bunad og bikkjer

Etter dagar på reise var det godt, som vanleg, å vakne opp i si eiga seng. Det er godt å ha ein heim å koma heim til. Etter å ha tilbringa nokre dagar i det store utland set eg ennå meir pris på heime.

Når eg kom til Seljord seint i går kveld rakk eg å hente heim ein av hundane mine, Dennis. Han er ein Bichon Havanaise som snart er to år. Han kjenner ingen han er såååååå glad i som meg. Vanlegvis så trur eg han tenker at ho må ha «daua» som har vore borte frå meg så lenge. Men eg og Dennis er superheldige. Ei flott venninne har teke godt vare på han heile veka eg har vore på reise. Etter å ha hoppa, logra, slikka og meire slikka rigga me to oss til i sofaen og gjekk gjennom TV program og aviser. Og kunne vera oppe halve natta fordi du ikkje må stå opp tidleg dagen etter er ein fin ting. Og eg måtte ikkje stå opp til noko spesielt i dag.

Dina, den andre hunden min, er godt vaksen og eit elskeleg vesen. Ho har fleire barnepiker/hundepassarar. Av og til kan det nesten vera litt slåsskamp om å ta vare på henne når eg er borte.

Nå har ho tilbringa veka i Flatdal på ein fin bondegard med mi eldste barndomsvennine og mannen hennar. Der har ho nok blitt fora med litt godsaker som svinestrimlar og bondekost i staden for det medbrakte tørrforet. Nettene har ho tilbringa i dobbeltsenga mellom husets vertskap. Og om dagane har ho fått luftetur etter luftetur eller ligge i fanget. Snakk om å ha det fint. I tillegg blei ho kjørt heim til meg av venninna mi i dag. Det er iallefall ekstraservice. Og til tross for all denne «luksusen» ser eg at også ho synes at det aller beste er å koma heimatt til mor.

Heldige meg som har både venner og hunder.

Dagen i dag har gått med til å pakke opp kuffertar, vaske klær og handle inn litt mat til kjøleskåpet. Og så har eg funne fram  den finaste finstasen, den vakre Øst-Telemarkbunaden min. Eg skal nemleg til Flatdal i kyrkja i morgo i gullkonfirmantjubileum! 50 år. Det er ikkje til å fatte at det er gått femti år sidan eg endeleg blei konfirmert. Det var ein skikkeleg milepel. Då kunne eg gå på bygdefestar! Det var liksom målestokken den gongen.

Me var eit stort kull av denne fine 52årgangen. Det blir spennande å sjå kven som kjem i morgo. Mange er flytta ut og bur langt unna. Men mange bur også i nærområdet.

Bildet er lånt frå Wikipedia

Etter messe skal me på Nutheim Gjestgiveri til mat og drikke og hyggeleg prat med dei me ikkje har sett på så mange år.

Kvar gong eg skal kle meg i bunad er det alltid litt leiting etter sølv, skjorte, bunadsko osv. Men etter litt gymnastiske øvelsar opp og ned på stol for å sjekke dei øverste hyllene i kleskåpet, var alt på plass. Skjorta er nå stryka, alt lagt fram og gjort klart. Vekkarklokke er sett på. Så i morgo er det bare å stelle seg og hoppe rett i stakken og glede seg til å treffe gamle kjente.

Bildet er lånt frå Visit Telemark

For ei avslutning i flotte Portugal

Vasco da Gama broa

Så er turen snart slutt. Heime ventar strieskjorte og havrelefse. Men det er greit det og.

 

Dagen i dag har vore begivenhetsrik med reise ned til fiskebyen Costa Bela på Arrábidahalvøya sør for Lisboa. Vi kjørte over den berømte 18 km lang Vasco da Gama broa. Dette er ein av europas lengste hengebroer. Vi passerte byen Setubal, ein fiskelandsby som i  dag er  ein industriby med produksjon av muskatvin, marmelade og sardiner.  Og vi besøkte ein fabrikk som laga keramiske flisar.

Frå produskjonen i fabrikken me besøkte

Bussen tok oss gjennom ein nasjonalpark med nydeleg utsyn over Atlanterhavet

Vi kom ned til byen Sesimbra som er ein travel liten fiskelandsby med nydeleg sandstrand og flott klima. Her fiskes blekksprut, sverdfisk og sardiner. Heilt nede ved havet blei vi servert ein uforgløymeleg fiskelunsj på restauranten Ribamar som hadde blitt tildela Michelengstjerner i årevis.

Her var alt av ypperste klass. Vi var samla utendørs under soltak på langbord.

Vi fekk servert sverdfisk til hovedrett. Og det var nydeleg. Forretten vart servert i eit skjell og bestod av nydeleg fiskesaus med reker og andre godsaker i. Til dessert fekk vi panacotta. Og utmerket vin blei servert til.

Dette er kanskje turens beste måltid.

Vi fekk ein times tid etter maten før bussen returnerte heimover. Eg tok ein tur på den nydelege sandstranda. Tok av sandalar og fekk varm sand og bøljer mellom tærne. Sola steika frå skyfri himmel.

Vel heime på hotellet var det tid til avslapning ved bassenget med ei bok. Så var det å pakke kuffert, vaske hår og gjera seg klar til siste kveld i Cascais. Og det blei ein «høgdare» på fadorestaurant med vakker fadosang og nydeleg mat. Her var det varm chevreost til forrett, nydeleg mør biff med tilbehør til hovedrett og brownies med is til dessert. Og sjølsagt den beste vin til alt dette.

Vi for heim og nå sit eg i senga og bloggar, pakkar og memorerar.

Atter ein gong har Norsk tur visa at dei leverer varene.

Vi har fått opplevelsar i fleng og ikkje minst har det vore eit utruleg triveleg selskap å reise sammen med. Og portugiserane er eit hyggeleg og flott folkeferd.

Eg håpar det blir reprise med flotte folk neste haust også til nye reisemål.

Adeus Cascais. Fine minner å ta med heim dette.